අපණ්ණක ඡාතකය

සැලකිය යුතුයි..

රූප වඩාත් පැහැදිලිව නැරබිමට රූපය උඩ ක්ලික් කරන්න

පන්සිය පනස් ජාතක පොත ඡාතක කතා 550 ම කියවන්න

එන්න ධර්මය දකින්න......

ඔබ සැමට බුදුසරණයි.......

අපගේ බ්ලොග් අඩවිය විසින් තීරණය කර තිබෙනවා ඔබ සැමටම පන්සිය පනස් ජාතක පොතේහි ඇති ඡාතක කතා 550 ම තිලිණ කරන්න..... මෙය තම නෑදෑ හිතමිතුරන් අතරේ බෙදා ගැනීම ඔබේ වගකීමක්....

ස්තුතියි..................

මම ඩිෂාන් හිරන්ත

සැලකිය යුතුයි

ඡාතක කතාවෙහි නම මත ක්ලික් කල පසු ලැබෙන පිටුවෙහි දකුනු පස ඉහල ඇති යන්න ක්ල්ක් කිරීමෙන් ඔබට ඡාතක කතාව කියවා බලා ගත හැකිය...

ක්මෙන්ට් කිරීමේදී සහ ලයික් කිරීමේදී අන් ආගම් වලට සහ බුදුදහමට අපහස වන ලෙස වචන භාවිතයෙන් වලකින්න
අසභ්‍ය වචන භාව්තයෙන්ද වලකින්න

ඔබ සැමට තෙරුවන් සරණයි

මෙන්න ඡාතක කතා 550 ම

1. අපණ්ණක ඡාතකය
2. වණ්නුපත ඡාතකය
3. සේරිවාණිඡ ඡාතකය
4. චුල්ලසෙට්ඨී ඡාතකය
5. තණ්ඩුලනාලී ඡාතකය

බුදුදහම හා බෞද්ධයින් ගැන සමාජයේ ඇතිවී ඇති දුර්මත ගැන සාකච්ඡා කිරීමකි

සැබෑ වෙනස

[මෙම ලිපියෙහි අරමුණ අනෙක් ආගම් වලට පහර ගැසීම නොව බුදුදහම හා බෞද්ධයින් ගැන සමාජයේ ඇතිවී ඇති දුර්මත ගැන සාකච්ඡා කිරීම පමණක් බව සලකන්න.]
මොහොතකට හිතන්න පුද්ගලයන් දෙන්නෙක් ගැන, මේ ලෝකෙ ඉන්න හොඳම, බුද්ධිමත්ම, ඔක්කොම හොඳ වැඩ කරන, කිසිම නරක වැඩක් නොකරන වගේම දෙන්නටම විශේෂ හැකියාවන් තියෙන පුද්ගලයො දෙන්නෙක් ගැන හිතන්න. ඒ වුනාට එක්කෙනෙක් කියනව එයා දෙවියෙක් (හෝ දෙවියන්ගෙ නියෝජිතයෙක්), ඇවිත් ඉන්නෙ ඔයාලට උදව් කරන්න කියලා. ඒ වගේම කියනව එයාගෙ දේවත්වය හරි එයා කියන දේව වචන හරි ප්‍රශ්න කරන්න එපා කියල. (මේ පුද්ගලයා ඔබට බොරු කියනවා නොවේ. ඔහු ඇත්තටම හිතනවා ඔහු දෙවියෙක් (හෝ දෙවියන්ගෙ නියෝජිතයෙක්) කියලා එහෙම නැත්නම් සමාජය විසින් ඔහුව ඒ විධියට හිතන්න යොමු කරල ඇති. බියෙන් තැතිගත් මිනිස්සු තමන්ට ආලෝකය දෙන සූර්යයා, තමන්ට සෙවන දෙන මහා වෘක්ෂ පමණක් නොව තමන්ට පිහිට වන ඕනෑම දෙයක්, ඕනෑම පුද්ගලයෙක් දෙවියන් ලෙස සැළකීමට පෙළ‍ඹෙන බව බුදුන් වහන්සේ පවසා ඇත.) අනිත් කෙනා කියනවා එයත් අපි වගේම සාමාන්‍ය කෙනෙක්, ඔයාලට උදව් කරන්න ආවෙ ඒ වගේම එයා කියන කිසිම දෙයක් ඔයාල හිතල බලල තේරුම් ගන්නකම් පිළිගන්න එපා කියල. ඔබ කාවද පිළිගන්නෙ? එහෙමත් නැත්නම් ඔබ කාවද අනුගමනය කරන්නෙ? ප්‍රශ්න අහන්නෙ නැතුව එයා කියන විධියට ගිහිල්ල විමුක්තියට (දෙවියන් ලඟට) යන්න කියන කෙනාවද? නැත්නම් අනුගමනය කරන්න හරි නොකරන්න හරි ඔබට තෝරගන්න දෙන, ප්‍රශ්න අහන්න ඉඩ දීල සැක දුරු කරගෙන විමුක්තියට මග පෙන්වන කෙනාවද? මෙයයි බුදුදහමේ වෙනස! අනුගමනය කරන්නන්ට, බුද්ධියට, දැනුමට මුල් තැන දෙන ඒ වගේම කාටවත්, කවදාවත් ඔප්පු කරන්න බැරි දේවල් (ඒ කියන්නේ බුද්ධි ගෝචර නොවන දේවල් - බුදුදහමේ ඇති "එන්න ධර්මය දකින්න" යනුවෙන් කීමට ඇති හැකියාව බොහෝ ආගම් වලට නොමැත.) අහක දාන එකම ආගම බුදුදහමයි.
ඒ වගේම අනෙක් ආගම් මෙන් බුදුදහමේ පදනම රඳා පවතින්නේ විශ්වාසය මත නොව අවබෝධය මතයි. අනෙක් ආගම් වල භක්තිකයන් එම ආගමේ සැබෑ භක්තිකයන් වන්නේ දෙවියන් වහන්සේ ගැන ඇතිවන බලවත් විශ්වාසය නිසාවෙනි. නමුත්බෞද්ධයකු සැබෑ බෞද්ධයකු වන්නේ බුදුන් වහන්සේ හෝ බුද්ධ ධර්මය හෝ සංඝයා වහන්සේ ගැන ඇතිවන විශ්වාසයෙන් නොව ඒ පිළිබඳව ඇතිවන මනා අවබෝධයෙනි.(බුදුන් වහන්සේ පවසන දෙය පවා තමා තමාගේ නුවණින් හොඳින් අවබෝධ කර ගන්නා තෙක් විශ්වාස නොකරන ලෙස බුදුන් වහන්සේම පවසා ඇත. - මෙය හොඳට චූළ හත්ථිපදෝපම සූත්‍රයේ උදාහරණයකින් විස්තර කරනවා. සිහියෙන් කියවන්න)
බුදුදහම පිළිබඳව සමාජයේ කතා වන තවත් කරුණක් නම් බුදුදහම විද්‍යාත්මකද යන්නයි. මේ පිළිබඳව සොයා බැලීමට පෙර විද්‍යාව යනු කුමක්දැයි දැනගැනීම වටී. විද්‍යාව යනු ස්වභාවධර්මයේ අප නිරීක්ෂණය කරන දේ, අප සංවේදනය කරන දේ සිදුන්නේ මෙලෙසින්ය, සිදුවන්නේ මේ හේතුවෙන්ය, එය සිදුවීමෙන් මෙවන් ප්‍රතිඵල ලැබේ යනුවෙන් අප විසින් නිර්මාණය කර ගත් දැනුම පද්ධතියකි. එනම් විද්‍යාව යනු සොබාදහම නොව සොබාදහම අප දකින ආකාරයයි. එමෙන්ම විද්‍යාව යනුවෙන් ඇති මුළු දැනුම පද්ධතියම ගොඩනගා ඇත්තේ උපකල්පන මතය. ක්වොන්ටම් යාන්ත්‍රණය වේවා, සාපේක්ෂතාවාදය වේවා, ගණිතය වේවා මේ සියලු විද්‍යාවන් ගොඩනගා ඇත්තේ උපකල්පන (හෝ axioms) මතය. වස්තුවක පෘෂ්ටයේ ඇති අංශු කම්පනය වීමෙන් විකිරණ පිටකරයි යන්න, ඉලෙක්ට්‍රෝන, ප්‍රෝටෝන, ක්වාක්, ලෙප්ටෝන් වැනි අංශු පවතීය යන්න ආදිය පමණක් නොව එකයි එකයි දෙකයි යන්න පවා උපකල්පනයකි. (ගණිතයෙහි ඇති මූලික axioms මඟින්) එක් අඹ ගෙඩියකුයි තවත් අඹ ගෙඩියකුයි එකතු කල විට අඹ ගෙඩි දෙකක් වූ පළියට මුළු විශ්වය සඳහාම එය එසේ යැයි ඔප්පු කල හැක්කේ කාටද? (සමහර සංසිද්ධි සඳහා එය එසේ නොවන බව නවීන විද්යාිවෙන්ම ඔප්පු කර ඇත. උදා: අංශු භෞතික විද්යාදවේ (particle physics) එන fundamental particle decay හි අතරමැද අවස්ථාවක් වන virtual particle වැනි අවස්ථා වලදී - නමුත් එහිදී මොකක්දෝ විකාර කතාවක් කියා විද්‍යාව එයින් ගැලවෙයි - යථාර්තයෙන් පැන යාම වැනි කතාවක්!) එනම් විද්‍යාවේ පදනමද අවබෝධය නොව විශ්වාසයයි. (උපකල්පන සත්‍යය යැයි ඇති විශ්වාසයයි.) නමුත්බුදුදහම උපකල්පන මත ගොඩනගා නැත. බුදුදහමට සොබාදහම විශ්වාස කිරීමට අවශ්‍ය නැත. අවශ්‍ය වන්නේ අවබෝධයක් ඇති කර ගැනීමය. (විශ්වාස කිරීම හා අවබෝධ කර ගැනීම අතර වෙනස වටහා ගැනීම සමහරුන්ට අපහසු විය හැක.)
සත්වයා හා සත්වයාගේ සිත යන්න පවා සොබාදහමේම කොටසකි. බුදුදහමෙන් සිදුකරන්නේ මාර්ගෝපදේශනයකි. එනම් සත්වයා හා සත්වයාගේ සිත යන සොබාදමේ අංග ගැන අවබෝධයක් ඇතිකර ගැනීමට මග පෙන්වීමය. සත්වයා හැරුණු කොට අනෙක් දේ ගැන සිත යොමු කිරීම බුදුදහමෙහි ප්‍රතික්ෂේප කර නැත. තමුත් එවන් දේ ගැන සිතීමෙන් සත්වයාට ඇති ප්‍රයෝජනයක් නැතැයි බුදුරදුන් පවසා ඇත. උදාහරණයක් ලෙස දක්වන්නේ නම්, අපගේ දැනුම හා බුද්ධිය උපයෝගී කරගෙන ජීවිතය පහසු කිරීමට යැයි සිතාගෙන නිර්මාණය කර ඇති මේ නවීන, සංකීර්ණ ලෝකයේ ඒකාකාරී ජීවිත ගත කරන කාර්යබහුල මිනිසුන්, මීට වසර දෙදහසකට පෙර සිටි සරල මිනිසුන්ට වඩා විවේකයෙන් හා සතුටින් සිටින්නේ යැයි කිව හැක්කේ කාටද?
මෙවිට සමහරු කියන්න පුලුවන් බෞද්ධයන් යනු කිසිත් විශ්වාස නොකරන, ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්වූ පිරිසක් කියල. නමුත් සැබෑව එයද? තමන්ගේ දුක, බිය, නොහැකියාව, දුර්වලතා, ඉච්ඡාභංගත්වය ආදිය වසා ගැනීමට මිනිසුන් අපූරු සංකල්පයක් නිර්මාණය කලහ. ඒ දෙවියන්ය. තමන්ගේ දුක, බිය, නොහැකියාව, දුර්වලතා, ඉච්ඡාභංගත්වය ආදී සියලු දේ දෙවියන්ට, දේව කැමැත්තට, දේව අණට බාර කල මිනිස්සු වගකීමෙන් මිදුණහ; දෙවියන් මාර්ගයෙන් තමන්ගේ කිළිටි අත් පිරිසුදු කරගත්හ. (මිනිසුන් දෙවියන්ගේ නිර්මාණයක් වීම කෙසේවෙතත් දෙවියන් යනු මිනිසුන් විසින් නිර්මිත "සංකල්පයක්" බව අප මෙහිදී මතක තබා ගත යුතුය.) ඉතින් ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්වී ඇත්තේ බෞද්ධයන්ද? එමෙන්ම සැබෑ බෞද්ධයා යනු නිර්වචන වලට කොටුවී නොමැති, තමා විශ්වාස කරන දෙයට වඩා තමන්ගේ බුද්ධියට මුල් තැන දෙන විචක්ෂණ බුද්ධියෙන් හෙබි පුද්ගලයෙකි. උදාහරණයක් විධියට කැළෑවක ගමන් ගන්නා පුද්ගලයෙකුට කොටියකු කෑ ගසන ශබ්දයක් ඇසේ. දේව භාෂිත යනුවෙන් හඳුන්වා ගන්නා දේ පරම සත්‍යය යැයි විශ්වාස කරන්නෙකුට නම් ඒ කොටියෙකි. (දේව වාක්‍යයක එසේ ඇත්නම්) නමුත් බෞද්ධයෙකුට ඒ කොටියෙකු විය යුතුම නැත. සමහර විටෙක එය කොටියෙකුගේ හඬ පටයක් වීමටද පුළුවන. එනම් බෞද්ධයකු තමන් දුටු දේ, තමන් ඇසූ දේ එකෙනෙහිම විශ්වාස නොකරන අතර ඒ ගැන තම බුද්ධියෙන් විමසා බලයි. නමුත් දේව භාෂිත යනුවෙන් හඳුන්වන “නිර්වචන”, පරම සත්‍යය යනුවෙන් විශ්වාස කරන්නවුන්ට එලෙස කිරීමට නොහැක. කිමද දේව භාෂිත නම් වූ නිර්වචන වලට පිටින් සිතීමට ඔවුන්ට නොහැක; ඒ ඒවා ඉක්මවා යාමට ඔවුන්ට ඇති අයිතියත් ඒ දේව භාෂිත වලින්ම ඉවත් කර ඇති නිසාය. (උදා: දස පණතේ පළමුවැන්න)
බුදුදහම අනෙක් ආගම් වලින් වෙනස් වන තවත් කරුණක් නම් අනෙක් ආගම් මෙන් බුදුදහමේ කරුණු නොඉගැන්වීමයි. ඒ වෙනුවට බුදුදහමේ සිදුකරන්නේ සත්‍යාවබෝධය සඳහා ඉගෙනගැනීමට මග පෙන්වීමයි. ඒ ඒ පුද්ගලයාගේ චින්තනයන්ගේ වූ අනන්‍ය ස්වභාවය මැනවින් වටහා ගෙන නිර්මාණය කර ඇති බුදුදහමේ මේ ගුරුවරයා නොව ශිෂ්‍යයා කේන්ද්‍ර කරගත් ඉගැන්වීම් ක්‍රම ශිල්පය අද වන විට ඉගැන්වීම සඳහා හොඳම ක්‍රමයක් ලෙස ලොවම පිළිගෙන ඇත. (නමුත් පෙරදිග නිර්මාණය වූ බොහෝ කරුණු මෙන්ම එම ක්‍රමයද නවීන ලොව තුල කරලියට පැමිණ ඇත්තේ බටහිර නිර්මාණයක් ලෙස හුවා දක්වමිනි.)
බුදුදහම ගැන ඇති තවත් දුර්මතයක් නම් බුදුදහම යනු සතුට ගැන නොව දුක පිළිබඳව පමණක් උගන්වන ආගමක් යන්නයි. මෙය අසත්‍යයකි. “නීරෝගීකම පරම ලාභයයි; සතුට උතුම්ම ධනයයි” යනුවෙන් බුදුරදුන්ම පැවසීමෙන්ම එය පැහැදිලි වේ. එමෙන්ම චතුරාර්ය සත්‍යයේ පවා තෙවන හා සිව්වන කරුණු පැහැදිලි කරන්නේ දුකෙන් මිදී සංතුෂ්ටිය ලබා ගැනීම පිළිබඳවය. තවද පංච සීලය, ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය, මහාමංගල සූත්‍රය, සිඟාලෝවාද සූත්‍රය වැනි බොහෝ සූත්‍ර වල අඩංගුව ඇත්තේ දුක ගැන නොව සතුට ලඟා කර ගැනීම පිළිබඳවය; විශේෂයෙන්ම තනි තනිව නොව මුළු මහත් සමාජයක් ලෙසම සතුටු විය හැකි ආකාර, පිළිවෙත් ගැනය.

මෙය ලියුවේ: ජීවන්ත Saturday, March 21, 2009
http://trueorcrazy.blogspot.com කල උපුටා ගැනීමකි

කුමක් ද මේ දැහැමි සිව්පසය?

බුදු දහම කාට ද? මේ ප්‍රශ්නයට අනුරුද්ධ මහ රහතන් වහන්සේ ම පිළිතුරු දෙති. බුදු හිමියෝ ඒ පිළිතුරු සම්පූර්ණ කරති.‘අනුරුද්ධ සූත්‍රය’ ඇසුරෙන් සැකැසිණි.

සිව් දැහැතින් පොහොණි වූ ඉඳුරන් ඇති ව අට මහා විතර්කණයෙහි යෙදෙන ආර්ය සත්‍ය ගවේෂකයා සිව්පසය ගැන ද මහා පුරුෂ විතර්කයනට අනුව ම විතර්කණයෙහි යෙදිය යුත්තේ ය; එහි හැසිරිය යුත්තේ ය. හෙතෙම දැන් ගමන් කරන්නේ ජීවිතාවබෝධය ලැබීමට ය. ජීවත් වන්නේ කෙසේ ද යනු ඔහුට ප්‍රමුඛතා දිය යුතු ගැටලුවෙක් නො වේ. ඔහුගේ අරමුණ තව දුරටත් ජීවත් වීමට වඩා අතිශයින් දිගු සසර ගමනෙහි නිමාවක් දැකීම ය; ජීවිතය විවිධ අරමුණුවල ගැටගසා තැබීමෙන් වැළැකීම ය. ඒ පිණිස නම් පළමු ව සිත නිදහස් කරගත යුතු ය; ඇඳුමින්-පැලැඳුමින්, කෑමෙන්-බීමෙන්, ගේ-දොරින් නිදහස් විය යුතු ය; ඒ බරින් සැහැල්ලු විය යුතු ය; අපිස් බව කරා ගමන් කළ යුතු ය; මේ සියලු දේ කෙරෙහි යථාලාභ සන්තුෂ්ටිය ගැන පමණක් මෙනෙහි කට යුතු ය.

බුදු හිමියෝ මෙසේ වදාරති:

“අනුරුද්ධය, තෙපි යම් කලෙක වනාහි මේ අෂ්ට මහා පුරුෂ විතර්කයන් විතර්කණය කරන්නාහු නම් අධිචිත්තයට අයත් දිටු දැමියෙහි සුඛ විහරණය වූ මේ සතර ධ්‍යානයන් කැමැති සේ ලබන්නෙක් ද, සැප සේ ලබන්නෙක් ද නිදුකින් ලබන්නෙක් ද වන්නාහු නම් අනුරුද්ධය, එකල්හි තොපට ගැහැවියකුට හෝ ගැහැවි පුතකුට හෝ නොයෙක් පැහැයෙන් රඳනා ලද වතින් පිරුණු පිළිකරඬුයෙක් යම් සේ ද එසේ ම යථාලාභ සන්තෝෂයෙන් යුතු වාසය කරන්නා වූ කෙනකුගේ ඇල්ම පිණිස (තෘෂ්ණා-මාන-දෘෂ්ටීන්යෙන් නොපිරිනැවීම - අපරිත්‍රාසය - නොබිය වීම පිණිස) ඵාසු විහරණය පිණිස, නිවනට බැසගැනීම පිණිස සිවුරු අතරින් පවුල් (පාංශූකුල චීවරාණං) මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ය.”

මේ සිව්පසයෙහි පළමුවැන්න යි. මහා පුරුෂ විතර්කයන් විතර්කණය කරන්නේ එය සිව්දැහැනක් මගින් තහවුරු කරගත්තේ නම් හෙතෙම පහසු විහරණය ගැන පමණක් සිතමින් ඇඳුම් පරිභෝග කටයුත්තේ ය. කාමභෝගී ගිහියකු විලාසිතා ගැන සිතමින් ඒවා පරිහරණය කරන්නේ ද නන් විධ ආවරණවලින් සැරැසීගනිමින් එහි අගය ගැන දොඩමලු වෙමින් කැටපතින් රුව බලමින් එහිලා ස්වයම් මෝහනයකට පත් වෙමින් තමා අනෙකා බවට පත් වන්නේ ද, එවැනියකුට ජීවිතාවබෝධය ලද නොහැකි ම ය. ක්‍රියාවට නැගෙන ප්‍රපඤ්චවල පුද්ගල හැසිරීම් එබඳු ය. හේ එයින් සතුටක් ලබයි; එහෙත් එයින් සෑහීමකට පත් නො වෙයි; තව-තවත් තෘෂ්ණා-මාන-දෘෂ්ටි වශයෙන් ඇලෙයි; ගැලෙයි.

සත්‍ය ගවේෂකයා එවැනි ඇලීම්වලින් තොර ව තමන්ට ලැබෙන දෙයින් සෑහීමකට පත් වෙමින් ම සත්‍යාවබෝධය කරා පැමිණෙයි; නිෂ්ප්‍රපඤ්චයෙහි නිරත වෙයි. හේ සත්‍යයෙහි ඇලෙයි; රන්-රිදීයෙහි නෑලෙයි; ඒ නිසා ම බියෙන් තොර ව ජීවත් වෙයි (අපරිතස්සාය); සැහැල්ලු පැවැත්මෙහි (ඵාසුවිහාරාය) යෙදෙයි.

ගෘහපතියෙක් හෝ ඔහුගේ සාමාජිකයෙක් (ගහපතිස්සවා ගහපති පුත්තස්සවා) සිය කාමභෝගී ජීවිතයේ ලද හැකි සම්පත් පරිහරණය උපරිමයෙන් ම විඳගැනීම ගැන සිතයි; විමසයි; එහෙත් එහි කෙළවරක් නො දකියි; අද අඳින ඇඳුමට සමාන හෝ ඊටත් ඉහළ වටිනාකමකින් යුතු ඇඳුමක් තවෙකෙක් ඇඳ සිටියොත් තමාගේ ඇඳුම ගැන දුක සිතයි; ඊට වෙනස් හෝ විසිතුරු විලාසිතා සහිත ඇඳුමක් ඊට පසු සොයයි.

ගිහි කල අතිශය සුව-පහසු දිවියක් ගත කළ අනුරුද්ධ හිමියන් සත්‍ය ගවේෂණයෙහි යෙදෙමින් මහා පුරුෂ විතර්කයන් හඳුනාගැනීමෙන් පසු බුදු හිමියන්ගේ අනුශාසනාව වූයේ, “අනුරුද්ධය, යථාලාභ සන්තෝෂයෙන් යුතු ව වාසය කරන්නා වූ තොපගේ ඇල්ම පිණිස, ප්‍රපඤ්චයන් නිසා බියට පත් වීමෙන් වැළැකෙනු පිණිස, පහසු විහරණය පිණිස, නිවනට බැසගැනීම පිණිස, සිවුරු අතරින් පවුල් සිවුර (පාංශුකූලං චීවරාණං) මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ය,” යනු යි.

දෙවැනි ව දැක්වූයේ “ගිහියකු නොයෙක් සුප ඇති, නොයෙක් ව්‍යංජන ඇති, බැහැර කළ කළු ඇට ඇති, හැල්බතක් යම් සේද එසේ ම සත්‍යාවබෝධයට බැසගනු පිණිස බොජුන් අතරින් පිණ්ඩපාතයෙන් ම ලැබෙන ආහාරය ම මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ය,” යනු යි.

සත්‍යාවබෝධය දිනාගනිමින්, දුක නැති කිරීම උදෙසා වැර වඩනු වෙනුවට, “හෙට මැරුණත් හිතට සැපයි අද ජොලි කරලා” යනු මෙහෙවර ප්‍රකාශය බවට පත් කරගෙන කය නඩත්තු කිරීමෙන් සැප ලැබිය හැකි යැ යි සිතන-මතන-පතන සමාජයකට විමුක්ති සුව අත්විඳීය හැකි වේ ද?

පා ගමනින් පිඬු පිණිස සැරි සරා ගොස් ලැබෙන අහරින් සතුටු වී වන සෙනසුනෙක චිත්ත සමාධිය උදෙසා වැර වඩන අනුරුද්ධ සාමීන් වැනි මහා තෙර නමකගේ අසහාය ප්‍රායාසය අගයාලීමට බුදු කෙනකු ම සිටිය මනා ම නො වේ දැ යි නූතනයකු ප්‍රශ්න කෙරේ නම් ඊට සානුකම්පිත ව බැලීම හැර වෙන කුම් කරම් ද? එවන් වටිනාකම් අගයාලීමට පුරුදු පුහුණු වී සිටි සිංහළ බෞද්ධ සමාජය අද ඒ පිළිවෙතින් දැක්මෙන් බැහැර වී සිටීම සංවේගජනක ය.

විෂම ආහාර රටාවකට නැඹුරු වී ඇති අද සමාජය ඒ ආහාර නිසා හට ගැනෙන තරබාරුව ද විකිණීමට පටන් ගෙන ඇත. ඇට දිරා යෑම ද විකිණෙයි; හිසරදය, ඇඟ-පත රුදාව ද විකිණෙ යි. ශරීරාංග දන් දීම පාරමිතාවක් සේ අගය කළ සමාජයක නූතනයා දැන් සිරුරු කොටස් ද විකුණයි. දාන පරමත්‍ථ පාරමිතාවට පමණක් දෙවැනි වූ දාන උපපාරමිතාව සේ හැඳීන්වෙන සිරුරු කොටස් දන් දෙන පරිත්‍යාගශීලීහු තවමත් අප අතර බොහෝ කොට සිටිති. ඔවුන්ගෙන් පරිත්‍යාග වශයෙන් ලබාගන්නා සිරුරු කොටස් හොර රහසේ ම විකුණන තැරැව්කාර පෙළක් දැන් දැන් සැරි සරනු දැකිය හැකි ය.

සර්වබලධාරිත්ව සංකල්පය ප්‍රතිරූපයකට නංවා මහා දෙවි කෙනකු සේ බාර ගෙන යාච්ඤා කිරීම මගින් ආධ්‍යාත්මික වර්ධනයක් සුවයක් දැකීමට පුරුදු පුහුණු-කැරුණු බටහිර සමාජය තුළ භෞතිකවාදය ජනපි‍්‍රය වන විට ඔවුන්ගේ බලගතු තර්කයක් වූයේ ධනවාදය විසින් වැඩවසම් යුගයේ බිහි වූ ආගම්, පුද-පූජා, වත්-පිළිවෙත් සියල්ල වෙළෙඳ භාණ්ඩ බවට හරවන බව යි. සැබැවින් ම එතැන එය එසේ වෙමින් තිබිණි. දැනුදු එසේ වෙමින් තිබේ. ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අධිපතිවාදී දෘෂ්ටිය ලෝක පාලන දැක්ම බවට පත් කරගනිද්දී ආගමික පුද-පූජා වාණිජකරණයට ලක් කිරීමේ පහත් පිළිවෙත ද ජගත් පිළිවෙතක් වී අප අතරට කාවදින විට, සාම්ප්‍රදායික විද්‍යා ඥානය ද හෑල්ලුවට ලක් කරමින් අපගේ බුද්ධිය සම්පත්වලට තර්කය නමැති පා පහර දෙමින් අවඥාවෙන් බැහැර කරද්දී අට මහා පුරුෂ විතර්ක ද බෞද්ධ සමාජයේ කතිකාවක් වීමෙන් බැහැර වී ඇත.

‘නිදහස් වෙළෙඳ පිළිවෙත’ තුළ සුපිරි වෙළෙඳ සංකල්පය ආයතනගත වෙද්දී, එය ලෝකය යන අත බවත් ජගත් වාණිජ ආත්මය වැලැඳ නොගෙන අපට ආර්ථික විමුක්තිය ලද නොහැකි බවත් දේශපාලන උතුමන් වෙතින් ඊනියා දාර්ශනික චින්තන, ප්‍රවාද, ප්‍රකාශ කැරෙත්දී බටහිරුන් දේශනා කරන වාණිජ ජගදාත්මය පිදීමේ නිදහස මානව අයිතිවාසිකම්වල ප්‍රමුඛතා ලේඛනයේ මුදුන් මල්කඩ වී තිබීම ද අරුමයක් නො වේ.

අල්පේච්ජනාව වෙනුවට බහුභාණ්ඩිකතාවට සීමා රහිත ව සමාජ වටිනාකම් දෙන විට අට මහා පුරුෂ විතර්ක ගැන සිතීම පවා මුග්ධකමක් සේ සිතීමට යොමු කැරෙන වාණිජමය ප්‍රචාරක දැලෙකින් සමාජ විඤ්ඤාණය වසා ඇත. මහ මැඳුරු තුළ වසමින් ‘කළු ඇට ඉවත් කළ’ රස බොජුන් වළඳමින් රුපියල් දස දහස් ගණන්වලින් මිල සටහන් වූ බෙහෙත් වර්ග මගින් ජාන ශක්ති විශේෂ අවදි කරවාගෙන තාරුණ්‍යයේ මදකිපී විසූක දස්සන නටන විට දෙමවුපියන්ට දූ-පුතුන් පාලනය කරගත නොහැකි ව මහදැනමුත්තාගේ විසඳුම් ක්‍රමවේද යොදාගනිමින් අහිංසකයන් පෙළීම සමාජගත වී ඇති සේ ය.

මුසා බසින් මුළා කරගෙන රෝගීන් නිර්වින්දනය කරවා කළ යුතු අවශ්‍ය ම සැත්කම් සේ අඟවා නීරෝගි සිරුරු අවයව කපාගෙන ගසා-වසා-මසාදමා රෝගීන් මාරාන්තික අනතුරුවලට ලක් කරන මාංස වෙළෙඳාමේ යෙදෙන මාරාවේශ වූ වෙදැදුරන් ගැන අසන්නට ලැබෙන්නේ ඉඳ-හිට නො වේ. මේ අට මහා පුරුෂ විතර්කයන්ගෙන් අනුක්‍රමයෙන් බැහැර වන සමාජය මේවා ප්‍රසිද්ධියේම විකිණීමට සුපිරි වෙළෙඳසල් ඇති කළොත් එය ද පුදුමයට හේතුවක් නොවනු ඇත. පරිත්‍යාගශීලී අරමුණු බිඳවැටෙමින්, පෞද්ගලිකාර්ථකාමී අරමුණු ජය ගනිමින් සිටිනු පෙනෙන හෙයිනි.

මේ සියල්ල සත්‍යගවේෂණය උදෙසා නම් නො වේ.

තෙවැනි ව ධර්ම ගවේෂකයා විසින් අනුගමනය කළ යුතු අනෙක් පිළිවෙත ගැන අනුරුද්ධ ස්වාමීන්ට බුදු හිමියෝ මෙසේ දැක්වූ හ:

“අනුරුද්ධය, තෙපි යම් කලෙක පටන් මේ අෂ්ට මහා පුරුෂ විතර්කයන් විතර්කණය කරන්නහු නම්, අධිචිත්තයට අයත් දිටු දැමියෙහි සුඛ විහරණය වූ මේ සතර ධ්‍යානයන් ද කැමැති සේ ලබන්නෙක් ද සැප සේ ලබන්නෙක් ද නිදුකින් ලබන්නෙක් ද වන්නහු නම්, අනුරුද්ධය එතැන් පටන් තොපට යම් හෙයකින් ගැහැවියකුට හෝ ගැහැවි පුතකුට හෝ ඇතුළත-පිටත පිරියම් කරන ලද, වළක්වන ලද මාන ප්‍රවේශ ඇති, පැහැසූ කවුළු ඇති, පියන ලද දොර කවුළු ඇති කුළු ගෙයක් මැනැව යි වටහා ද එසෙයින් යථාලාභ සන්තෝෂයෙන් යුතු ව වාසය කරන්නා වූ තොපගේ ඇල්ම පිණිස, (තෘෂ්ණා-දෘෂ්ටීන්ගෙන්) බිය ඇති නොවීම පිණිස, ඵාසු විහරණය පිණිස, නිවනට බැසගැනීම පිණිස සෙනසුන් අතරින් වෘක්‍ෂ මූලය මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ය.”

මෙය නූතනයේ ගැහැවියකුට හෝ ගැහැවි පුතකුට හෝ කෙසේ නම් වැටැහේ ද?

බිය ඇති නොවීම පිණිස, සුව-පහසු විහරණය පිණිස, සිතේ සැනැසීමෙන් වාසය කරනු පිණිස සේනාසන අතුරින් - ‘කඳු සම කර, පහත් බිම් ගොඩ කර, ගස් මුලිනුදුරාදමා, ඉඩම් කැබැලි කර, වට කොට බඳින ලද තාප්ප ඇති, යකඩ වැටකින් සහ ඝන තහඩු දැමූ දොරටු ඇති මල්-ලියකමින් සරසා ඇති, ඇතුළත-පිටත පිරියම් කළ වර්ණ සංයෝගවලින් යුතු බිත්ති ඇති, වළක්වන ලද වාත ප්‍රවේශ ඇති, වායු සමීකරණය කරන ලද මැදිරිවලින් යුතු ඇතුළත විසිතුරුකම් පිටතට දැකීමට හැකි සේ වීදුරු දැමූ වැසූ දොර කවුළු ඇති, කැණිමඬලක් නැතත් අඩු ම තරමින් එක් උඩුමහලක් ඇති කූටාගාරයකින් යුතු මැඳුරෙකින් ම විනා අන් සෙවණෙකින් නිවන්පුර යා නොහැකි ය යන විතර්කණයෙකින් මැ චූල සේනාසනයක් ම උතුමැ’ යි යන කල්පනාවෙන් මුළු ජීවිතය ම ගත කරනු නොහෙත් ද?

සිය ජීවිත කාලයේ වටිනා ම කොටසක් මේ වෙනුවෙන් වෙන් කැරෙන මේ ගැහැවියා හෝ ගැහැවි පුත් හෝ ඉන් ලබන සැනැසීම කෙබඳු ද? ණය බරින් මිදෙනු වස් තව-තවත් වෙහෙසීම ය; සොර-සතුරන්ගෙන් බේරීමට විද්‍යුත් උගුල් ඇටැවීම ය; කැමරා පද්ධති සවි කිරීම ය; ඇතුළත-පිටත අඳුර දුරු කර තැබීමට විදුලි පහන් නිරතුරු දැල්වීම ය; මුර සේවා පැවැත්වීම ය; මිනිසකු ජීවත් කරවීමට වඩා වැඩි වියදමක් දරමින් එක් බල්ලකු නො ව, කීප දෙනකු ඇති දැඩි කිරීම ය. ඒ සියලු මුරකාවල් එසේ තිබියදීත් කිසියම් දිනෙක පුවත්පතකට හෝ විද්‍යුත් මාධ්‍යයකට පුවතක් - වාර්තාවක් යැවෙන්නේ අසවල් නිවෙසට ඇතුළු වූ සොර මුළක් ගෙහිමියන් බැඳදමා හෝ මරාදමා හෝ මුදල් හා රන් බඩු පැහැරගෙන ගිය බව ය.

මෙය සපුරා ම සකසා වටහාගැනීමට බුදුහු මේ හා බැඳුණු අනෙක් පිළිවෙත ද පැහැදිලි කර දුන්හ:

“අනුරුද්ධය, එකල්හි තොපට ගැහැවියකුට හෝ ගැහැවි පුතකුට හෝ මහ කොඳු පලස් අතුළ, සුදු එළු ලොම් ඇතිරි අතුළ, ගන පුප් ඇතිරි අතුළ, කෙහෙල්මුව සමින් කළ උතුම් ඇතිරි අතුළ රතු උඩු වියන් සහිත වූ දෙපස රතු කන්වයින් ඇති පල්ලඞ්කයක් යම් සේ ද - ඒ පරිද්දෙන් ම සතුටින් වසන තොපට ඵාසු විහරණය පිණිස, බියෙන් තොර වීම පිණිස, ඇත්ත සොයා යනු පිණිස තණ ඇතිරිය මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ය.”

පහසු විහරණයෙන් සහ මානසික අසහනයෙන්, ආතතීන්ගෙන් තොර ව සුව දිවියක් සඳහා සුව එළවනසුලු අසුන්, යහන් ආදිය මැනැවැ යි කාමභෝගී ගිහියකුට වැටැහෙන්නේ යම් සේ ද, සත්‍යසේවී ධර්මකාමියකුට තමන්ට සැතැපීම, වාඩි වීම සඳහා පිදුරුවලින් තැනූ කොට්ටයක් වුව ද මැනැවැ යි වැටැහෙන්නේ ම ය.

මෙහි පස් වැනි පිළිවෙතකුදු බුදු හිමියෝ මෙසේ වදාළහ. ඒ නීරෝගි සුව සඳහා වූ බෙහෙත් ප්‍රතිකාර ගැන ය:

“අනුරුද්ධය, තෙපි යම් කලෙක සිට මේ අෂ්ට මහා පුරුෂ විතර්කයන් විතර්කණය කරන්නාහු නම් අධිචිත්තයට අයත් දිටු දැමියෙහි සුඛ විහරණය වූ මේ සතර ධ්‍යානයන් කැමැති සේ ලබන්නාහු නම්, සැප සේ ලබන්නාහු නම්, නිදුකින් ලබන්නාහු නම් අනුරුද්ධය, එතැන් සිට ගැහැවියකුට හෝ ගැහැවි පුතකුට හෝ ගිතෙල්, වෙඬරු තෙල්, මී, උක්හකුරු යන නොයෙක් බෙහෙත් යම් සේ වේ ද එපරිද්දෙන් ම සන්තෝෂයෙන් වාසය කරන තොපට ඇල්ම පිණිස නොපිරිනැවීම පිණිස, ඵාසු විහරණය පිණිස නිවනට බැසගැනීම පිණිස බෙහෙත් අතරින් ප්‍රතිමුත්ත හේසජ්ජය මැනැව යි වැටැහෙන්නේ ය.”

මිනිසුන්ට ලෙඩ-රෝග සෑදෙයි. ඊට වයස් වෙනසක් නැත; ඇදහීම්වලින් ආදේශකයක් නැත; ජාති-කුල-ලිංග භේද නැත; සමේ වර්ණය කුමක් දැ යි ප්‍රශ්නයක් නැත. ඒ නිසා ද හැදෙන ව්‍යාධීන් ඇතත් ඒවා මානසික ව්‍යාධීහු වෙත්. එහෙත් සත්‍යගවේෂකයා මානසික ව්‍යාධීන්ගෙන් නො පෙළෙයි. එසේ වුවත් ඔහු ද කායික ව රෝගී වෙයි. එකී රෝගවලට පිළියම් යෙදීමේදී කාමභෝගී ගිහියකු මෙන්, ‘සීනි-මීපැණි’ අනුපාන වශයෙන් ගැනීමෙන් හෝ පස්ගෝ රස ම යෙදූ ඔසු පැන් ගැනීමෙන් හෝ නොසිට, ‘පූතිමුත්ත භේසජ්ජය’ බීමෙන් හෝ ලෙඩ සුව කරගත යුතු වෙයි.

මෙහි ‘පූතිමුත්ත’ යනු ගව මූත්‍ර යනු විසින් අර්ථ ගැන්වුව ද එය පමණක් ම නො වේ. ‘පූති’ යනු අමිහිරි අප්‍රසන්න, පල්ගඳ වහනය වන යන අරුතින් ද ගැනේ. ‘පූයා’ යනු පැසවන ලද දේට නමි. තුවාලයක් පැසවා ගලන්නේ ද පූයාව ය. එහි අරුත කුණු ගඳ වහනය වන සැරව යනු යි. එහෙයින් මෙහි ලා ඉතා තිත්ත රසයෙන් හා අමිහිරි ගඳෙකින් යුතු ඖෂධ යන අදහස ගැනෙනවා සේ ම ඇතැම් විට බෙහෙත් වශයෙන් මිනිස් මූත්‍ර වුව ද ගත යුතු බව අදහස් කැරේ (සර්ප විෂ නැති කිරීම සඳහා අපගේ සාම්ප්‍රදායික වෙදකමේ ගැනෙන විෂනීල තෛලය සිඳවාගැනෙන්නේ මිනිස් මූත්‍ර යොදාගැනීමෙනි).

මේ සියලු තත්ත්ව ජානනයෙහි යෙදුණු බුදු හිමියෝ අනුරුද්ධ ස්වාමීන්ට මෙසේ යෝජනා කළහ:

“අනුරුද්ධය, එසේ නම් තෙපි චේති දනව්වෙහි මෙහි ම පාචීනවංශ මුව වෙනෙහි මත්තෙහි එන වස් විසුම ද කරන්නහු” යනු යි.

එය අනුරුද්ධ හිමියන්ට බවුන් වඩනු වස් ‘පිතෘ විෂයය’ හෙවත් ‘ගෝචර භූමිය’ වන බැවිනි. අනුරුද්ධ හිමියන්ට මහා විතර්කයන් පහළ වූයේ මේ පරිසරය තුළදී ය. වෙනත් පරිසරයකදී එසේ නොවිය හැකි යැ යි මෙයින් අදහස් නො කැරේ. කෙනකුට ප්‍රවිවික්ත භාවය - ප්‍රකර්ෂ විවේකය හෙවත් කාය-චිත්ත සන්සුන්කම හට ගැනීමට හෝ නොවීමට බාහිර පරිසරය ද යම් තරමකට බලපායි. බාහිර පරිසරය කාය-චිත්ත විවේකයට අනුබල නොදේ නම් හෙතෙම වහා එතැනින් ඉවත් ව යෑමට සිතන්නේ ද කටයුතු කරන්නේ ද ඒ නිසා ම ය.

තමන්ට පිතෘ විෂයය හෙවත් ගෝචර භූමිය වන්නේ යම් තැනෙක් ද, එතැන් සිට අත්දැකීම් ලබයි, ඒවා කුසලතා බවට වර්ධනය කරගනියි. එයින් පාරමිතා පිරීමට වැර දරයි.

එය භික්‍ෂුවකට පමණක් නො ව, ගිහි-පැවිදි කාටත් එක සේ බලපාන පසුබිමකි. එහෙයිනි චක්කවත්ති සීහනාද සූත්‍රයේදී බුදු හිමියන් “ගෝචරේ භික්ඛවේ චරථ සකේ පෙත්තිකේ විසයේ” “මහණෙනි පිතෘ විෂය ගෝචර කරගනිමින් හැසිරෙන්න,” යනුවෙන් වදාළේ.

සිදුහත් ගෞතම බෝසත්තුමන්ට රජ මැඳුරුවල සිට බුද්ධÀවය කරා යෑමට නොහැකි විය. එහෙයින් උන් වහන්සේ ඊට නිසි ගෝචර භූමියක් වෙත අබිනික්මන් කළහ.

අනුරුද්ධ හිමියන්ට මහා පුරුෂ විතර්ක පහළ වූ බව ඇතුළු නුවණින් දැනගත් බුදුන් වන්සේ අනුරුද්ධ හිමියන් වැඩ සිටි චේති දනවුවට ම වැඩම කළහ. පණිවිඩයක් යවා උන් වහන්සේ තමන් වහන්සේ වැඩ සිටි භග්ග දනවුවේ මුව වෙනෙහි සෙනසුන වෙත කැඳවාගත හැකි ව තිබුණ ද බුදුන් වහන්සේ එසේ නොකළ සේක් හේතු සහිත ව ම ය.

ඉන් පසු ව බුදු හිමියෝ තමන් වැඩ සිටි අරණට ම ගොස් සෙසු භික්‍ෂූන් වහන්සේ දම් සභාවට රැස් කළ සේක. එසේ නැති ව අනුරුද්ධ හිමියන් වැඩ සිටි චේති දනවුවේ අරණට ම භික්‍ෂුන් කැඳවා, අනුරුද්ධ හිමියන් තුළ පහළ වූ මහා විතර්කයන් සහ තමන් වහන්සේ ඊට එකතු කළ අට වැනි මහා විතර්කය ගැන ද අනුරුද්ධ හිමි ඉදිරිපිටදී ම දේශනා කළ හැකි ව තිබිණි. එසේ නොකළ සේක් ද හේතු සහිත ව ම ය. එකී මහා විතර්කයන් තුළ ම අදාළ හේතු ප්‍රත්‍යයන් ගැබ් ව තිබිණි.

ඒ අයුරින් අස්ථානයෙහි කැරෙන කිසිවක් බුදු සිරිතට අදාළ නො වේ. අයෝග්‍ය පිළිවෙළක් අනූයෑමක් සිදු නො වේ. සාවද්‍ය සංවාදයක් ඊට ඇතුළත් නො වේ.

මෙය http://www.namaskara.lk වෙබ් අඩවියේන් උපුටා ගන්නා ලදී

ඔබ සැමට තෙරුවන් සරණයි..................